Ο κόσμος είναι γεμάτος από
ανθρώπους μονάχους και εξ’ αιτίας της
μοναξιάς τους κάνουν ένα σωρό ηλίθια
πράγματα για να καλύψουν αυτήν την
κενότητα. Το ρίχνουν στο φαγητό, στο
αλκοόλ κάθονται επί ώρες μπροστά στην
τηλεόραση καίγοντας τα μάτια τους για
να ξεχάσουν τον εαυτό τους. Είναι
τρομακτικό! Νοιώθουν μόνοι, νοιώθουν
ότι δεν έχουν τίποτε να κάνουν, πουθενά
να πάνε, κανέναν να επικοινωνήσουν αφού
η επικοινωνία έχει σταματήσει. Έχουν
πάψει να μιλάνε μεταξύ τους. Το πολύ-πολύ
να μιλάνε στον άλλον, αλλά ΟΧΙ με τον
άλλον γιατί έχουν ξεχάσει πώς να
πλησιάσουν τον άλλον.
Οι άνθρωποι έχουν
γίνει παράλληλες γραμμές που τρέχουν
δίπλα-δίπλα, μα δεν συναντιούνται ποτέ,
απλά τρέχουν δίπλα - δίπλα, ελπίζοντας πως
κάποτε θα συναντηθούν, μα αυτό είναι
απλά μια ελπίδα, μια αυταπάτη που κρατάει
κατά κάποιον τρόπο τους ανθρώπους στο
να συνεχίζουν. Είναι σα να πηγαίνεις
στις χιλιάδες χιλιόμετρα παράλληλες
γραμμές του τρένου να τις βλέπεις από
μακριά και να νομίζεις ότι συναντιούνται
μα όταν πλησιάζεις στο σημείο που
νομίζεις ότι συναντιούνται θα δεις ότι
στην πραγματικότητα η απόσταση ποτέ
δε μικραίνει.
Ο κόσμος είναι πολύ μόνος!
Η πληγή αιμορραγεί αδιάκοπα. Κρυβόμαστε
με πολλούς τρόπους, με αποκτήματα,
σπίτια, χρήματα μα η πληγή συνεχίζει
να αιμορραγεί. Μπορεί να έχεις το
μεγαλύτερο σπίτι και πάλι να είσαι τόσο
μόνος όσο και στο μικρότερο καλύβι. Τα
αποκτήματα δεν κάνουν τη διαφορά και
δε μπορούν να αλλάξουν την εσωτερική
μοναξιά σου. Και οι άνθρωποι συνεχίζουν
να σχετίζονται ο ένας με τον άλλον, μόνο
και μόνο επειδή είναι και δύο μόνοι. Μα
επειδή είναι και οι δύο μόνοι, η σχέση
δεν είναι εφικτή. Γιατί μια σχέση δεν
μεγαλώνει μέσα από την ανάγκη. Όταν και
ο ένας και ο άλλος έχουν ανάγκες, τότε
θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν ο
ένας τον άλλον. Τότε η σχέση θα βγαίνει
μέσα από την εκμετάλλευση και όχι μέσα
από την αγάπη. Θα είναι ένα είδος λύπης
ζαχαρωμένης. Και εδώ βρίσκεται η παγίδα.
Επιφανειακά μαζί, αλλά βαθιά μόνοι.
