Εμείς
οι άνθρωποι είμαστε φάρα μυστήρια μερικές φορές. Έχουμε ένα κεφάλι
γεμάτο εγκέφαλο και πάλι έρχονται φορές που δεν τον χρησιμοποιούμε ούτε
καν για να συλλάβουμε τ’ αυτονόητα. Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι η χαρά του να
δίνεις διαρκεί περισσότερο απ’ αυτή του να παίρνεις; Το νιώθουμε στο
πετσί μας κι όμως δεν το διαπερνά για να φτάσει στο κεφάλι κι εκεί να
γίνει αξίωμα. Γιατί περί τέτοιου πρόκειται· να δίνεις, ικανοποιεί περισσότερο.
Πάντως, αν κάνεις να δώσεις με σκοπό να πάρεις αντάλλαγμα, κάπου έχεις καταλάβει λάθος. Η προσφορά για να δουλέψει, ζήτηση θέλει, όχι αντιπαροχή. Αν έτσι ήταν τα πράγματα, μονίμως η χαρά μας θα ήταν δέσμια. Δέσμια των άλλων και κατά πόσον θα ήταν πρόθυμοι να μας αντιγυρίσουν το δώρο. Δεν ελέγχεται το αν θέλει να σου δώσει ο άλλος. Ελέγχεται, όμως, το πόσο δίνεις εσύ. Κι αυτό μπορείς να το κάνεις χωρίς περιορισμό και κάπως έτσι είσαι αποκλειστικά υπεύθυνος για την ικανοποίηση που τελικά επιφυλάσσεις στον εαυτό σου.
Δώσε το χάρισμά σου στον κόσμο. Αν λες καλά παραμύθια, σύρε κράτα συντροφιά σε εγκαταλειμμένα παιδάκια. Αν επικοινωνείς καλύτερα με τη φύση, αμολήσου στα βουνά και φύτεψε δεντράκια ή στους δρόμους και φρόντισε αδεσποτάκια. Αν αγαπάς βαθιά τη ζωή –τη δική σου και των άλλων– τρέχα να ταΐσεις άστεγους, να πάρεις ζεστές αγκαλιές μουσκεμένα προσφυγόπουλα ή να σφίξεις το αδύναμο ηλικιωμένο χέρι αυτού, που κάποιου παππούς είναι, μα είναι σαν να μην υπάρχει. Γίνε κοινωνός του προβλήματος που από τύχη απέφυγες. Γίνε η κοινωνία που θα ‘θελες να έχεις.
Πάντως, αν κάνεις να δώσεις με σκοπό να πάρεις αντάλλαγμα, κάπου έχεις καταλάβει λάθος. Η προσφορά για να δουλέψει, ζήτηση θέλει, όχι αντιπαροχή. Αν έτσι ήταν τα πράγματα, μονίμως η χαρά μας θα ήταν δέσμια. Δέσμια των άλλων και κατά πόσον θα ήταν πρόθυμοι να μας αντιγυρίσουν το δώρο. Δεν ελέγχεται το αν θέλει να σου δώσει ο άλλος. Ελέγχεται, όμως, το πόσο δίνεις εσύ. Κι αυτό μπορείς να το κάνεις χωρίς περιορισμό και κάπως έτσι είσαι αποκλειστικά υπεύθυνος για την ικανοποίηση που τελικά επιφυλάσσεις στον εαυτό σου.
Δώσε το χάρισμά σου στον κόσμο. Αν λες καλά παραμύθια, σύρε κράτα συντροφιά σε εγκαταλειμμένα παιδάκια. Αν επικοινωνείς καλύτερα με τη φύση, αμολήσου στα βουνά και φύτεψε δεντράκια ή στους δρόμους και φρόντισε αδεσποτάκια. Αν αγαπάς βαθιά τη ζωή –τη δική σου και των άλλων– τρέχα να ταΐσεις άστεγους, να πάρεις ζεστές αγκαλιές μουσκεμένα προσφυγόπουλα ή να σφίξεις το αδύναμο ηλικιωμένο χέρι αυτού, που κάποιου παππούς είναι, μα είναι σαν να μην υπάρχει. Γίνε κοινωνός του προβλήματος που από τύχη απέφυγες. Γίνε η κοινωνία που θα ‘θελες να έχεις.
